ಅಮೃತ ಪೂರ್ಣೆ
ಕೆ. ಆರ್. ಎಸ್. ಮೂರ್ತಿ
ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ, ಮೈಮರೆದು, ಪರಿಸರದ ಪರಿವೆ ಬಲು ದೂರ ಹಾರಿ,
ನಿನ್ನ ಒಲವಿನಾಲಿಂಗನದ ಸಗ್ಗದ ಸವಿಮೇಲೋಗರವನು ಹೀರಿ,
ವೈಭವದ ಹಬ್ಬದರಮನೆಯಲಿ ಉಬ್ಬಿ, ಕೊಬ್ಬಿ ಬಲು ಓಲಾಡುತಿರೆ,
ನಿನ್ನ ಮುತ್ತಿನ ಮುದ್ರೆ ಎನ್ನ ಮೈಮೇಲೆಲ್ಲಾ ನಿದ್ರಾದೇವಿ ನೀ ಒತ್ತುತಿರೆ,
ಕಡುಬಡತನ, ಭಾರಿ ಸಿರಿತನ, ಪುಟ್ಟ ಗುಡಿಸಲು, ಗಟ್ಟಿ ಚಿನ್ನದರಮನೆ,
ಊರಾಚೆಯ ಚಪ್ಪಡಿ ಜಗಲಿಕಲ್ಲು, ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲ ಒಂದೇ ತಾನೆ!
ಇದೇ ಗಳಿಗೆ ಧರೆಗಿಳಿದ ಹಸುಗೂಸಾದರೇನು, ನೂರೆಂಟರ ಮುದಿಯಾದರೇನು
ನಿನಗಿಲ್ಲ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ತಾರತಮ್ಯ, ಅಮೃತಪೂರ್ಣೆ ಸರಿ, ನೀನು ನಿಜ ಕಾಮಧೇನು
ಅವರು: ಯಾರ್ರೀ ನೀವು? ನೋಡೋಕೆ ಒಳ್ಳೆ ಖದೀಮನ ಹಾಗೆ ಕಾಣ್ತೀರ? ನಾನು: ನಾನ್ಯಾರು ಅಂತ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತ ಹೇಳ್ತಾಯಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ! ಖಾದಿ ಹಾಕಿಕೊಲ್ಲೋ ಖದೀಮರಿಗಿಂತ ನಾನು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಕಾಣ್ತೀನ? ಕದ್ದು, ಕದ್ದು ಕನ್ಯೆಯರನ್ನು ನೋಡುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತೀನೆ ಇದೆ ನನಗೆ. ಒಬ್ಬಳು ಹುಡುಗಿ ಹದಿಮೂರು ಮೈಲು ದೂರದಲ್ಲಿ ಬಂದರೂ, ನನ್ನ ಎದೆಗೆ, ಅದು ಹೇಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹೋಗತ್ತೋ, ಸೂಕ್ಷ್ಮ ತಿಳಿದು ಹೋಗುತ್ತೆ. ಆಗ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತೆ ಡವ ಡವ.
ಕಾಮೆಂಟ್ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ